دسته: پیاله‌ها

پیاله‌ی (۴۹) اشاره‌ای دارد به لحظاتی از زندگی که درونمان سرشار از گفتنی‌هاست و تمام آنچه می‌خواهیم بگوییم را با زبان نگاه بیان می‌کنیم. گفتنی‌های بسیاری که تمام کلماتش در عمق جمله‌ی کوتاه «دوستت دارم»، شنیده می‌شوند.

پیاله‌ی (۴۸)؛ حکایت دلتنگی آدمیان است و کیست که بتواند بگوید روزگارش را بی‌یاد و خاطره می‌گذراند و غافلگیری بغض‌ها به سراغش نیامده

پیاله‌ی (۴۷)؛ تمنای همیشگی آدم است برای چیدن سیبی که تمام مردم جهان در پی چیدنش هستند. از شاعر عاشقی مثل «نزار قبانی»  تا خواننده‌ی خاطره‌انگیزی به نام “Tom Jones”

پیاله‌ی (۴۶)؛ همان شور بی‌اندازه‌ای‌ست که خواهانش هستیم و می‌تواند ما را رویین تن بسازد در روزگاری که دل‌مردگی از آن می‌بارد.

پیاله‌ی (۴۵) داستان بعضی از ماست… ما که رها شده در دریاییم…  رها شده‌ایم در آسمانی که زمینش پیدا نیست… در ساحلی که موج‌هایش چیزی به خشکی نمی‌آورد… ما که می‌خواستیم رها باشیم اینگونه تنها ماندیم…

پیاله‌ی (۴۴) چه می‌تواند باشد جز حسرت آنچه می‌خواستیم و نیست… چیزهایی که حالا به کاش‌های افسوس بدل گشته‌اند.

پیاله‌ی (۴۳) از آدم بزرگ‌هایی حرف می‌زند که درباره یک دوست تازه، سوال‌های اساسی نمی‌پرسند و بیشتر به دنبال اعداد هستند تا احساس

پیاله‌ی (۴۲) سفری میان آسمان است، سوار بر بادی که منتظر مانده تا شبیه ابر شویم…

پیاله‌ی (۴۱) حاصل هم‌نشینی ترانه‌ای از «هادی پاکزاد» هست و پاراگرافی از «محمود درویش»، درباره بی‌اعتنایی و امید داشتن به هیچ‌چیز و همه‌چیز

پیاله‌ی (۴۰) در شمارش معکوس روزگار، زندگی تا آخرین نفس را انتخاب می‌کند و می‌پرسد پیش آنکه به آخر برسیم، چه خواهیم کرد؟